TURKIJE GLIJDT AF NAAR DE MIDDELEEUWEN

Vrijdag 1 november jl. organiseerde de heer Mustafa Ayrancı, voorzitter van de Turkse Arbeiders Vereniging (HTIB) in een ruimte aan het tweede Weteringplantsoen in Amsterdam een bijeenkomst. Deze bijeenkomst had de vorm van een publiek interview met twee auteurs en journalisten uit Turkije, de heren Levent Gültekin en Ismail Saymaz. Doel van deze bijeenkomst was een actueel beeld te geven van het huidige Turkse staatsbestel onder leiding van het huidige Erdoğan-regime.
Het is bijzonder dat Turkse journalisten verslag doen in Amsterdam over de situatie op dit moment in Turkije. Bijzonder in meerder opzicht. Allereerst kunnen zij nu niet meer terug daar zij dan, vanwege de hier gedane uitspraken, direct worden opgepakt en geïnterneerd. Daarnaast hebben ze ook geen werk meer, geen inkomen, geen huis. Ze zouden nu paria zijn in hun eigen land. Een verslag van deze avond waarbij beide journalisten hun schokkende verhaal deden.

Levent en Ismail gaven onafhankelijk van elkaar een vergelijkbare boodschap: Turkije is niet veilig meer voor haar eigen inwoners die een andere mening hebben dan die van het Erdoğan-regime. Inwoners van Turkije leven inmiddels in grote angst. Waren het eerst de aanhangers van de geestelijke leider Fethullah Gülen, die het moesten ontgelden en inmiddels van alles en nog wat zijn ontroofd en verdreven naar buiten Turkije, nu is het iedere inwoner met een afwijkende mening. Vrijheid van meningsuiting en vrijheid van pers bestaan niet meer. De democratie is nog slechts een façade en ook het Turkse parlement is nog slechts een symbolisch fenomeen. De absolute macht is in handen van slechts één man: Erdoğan: de ‘democratisch’ gekozen president die inmiddels is verworden tot een ware dictator. Deze Erdoğan beheerst de pers, het OM, de rechterlijke macht, het onderwijs en andere publieke en semipublieke instellingen, verkiezingen, kortom het complete dagelijkse leven in Turkije is in handen van haar president. Geheel Turkije zucht op dit moment bedekt onder een zware deken van angst. Ben je openlijk tegen Erdoğan, dan raak je alles kwijt en ben je in de kortste keren een gevangene, paria of erger in je eigen land, zo betoogden zij.

Auteur en journalist Levent Gültekin maakte voorts melding van een enorme politieke desintegratie in Turkije. De ‘lange arm’ van Erdoğan dreigt ook zijn volgelingen in Europa te mobiliseren en vormt daarmee een direct gevaar voor onze democratie en vrijheid. Inmiddels kan iedereen nu openlijk ook zien dat onder het angst-regime van Erdoğan al een ware vluchtelingenstroom op gang is gekomen van de z.g. Gülen-aanhangers. Het angst-zaaien door het Erdoğan-regime is met deze groep gestart en gaat nog elke dag door.

Ismail meldt voorts dat de verkiezingen in Turkije inmiddels ook nog slechts symbolisch zijn en gemanipuleerd in het voordeel van de machtige man daar. Zelfs de ‘linkse partijen’ die zogenaamd de verkiezingen hebben gewonnen in Istanbul, Ankara en meer, zijn nog slechts symbolisch van aard en dienen enkel en alleen om de internationale gemeenschap en hun regeringen zand in de ogen te strooien als zou Turkije een democratie zijn.

Iedere vorm van protest wordt direct gesanctioneerd, meldde beide journalisten. Als politie en justitie in handen zijn van één machtige hand, kun je maar beter je mond dicht houden in het Turkije van nu. Zo zie je inmiddels dat de mensen ‘stil’ zijn geworden. Ook melden beide journalisten dat Erdoğan geen goede leider is. Hij maakt inmiddels fout op fout daar hij slechts marionetten om zich heeft verzameld die hem naar de mond praten. Erdoğan kan niet alles weten en weet ook niet alles. Dit terwijl een land als Turkije een zeer groot en ook complex land is met nog zeer vele onuitgewerkte thema’s.

Inmiddels zijn de hoogopgeleide Turken (veelal aanhangers van de geestelijke leider Fethullah Gülen) in de verschillende Europese landen neergestreken en pakken inmiddels de draad in hun leven ook weer op. Zij die in middels een verblijfstatus hebben gekregen, zijn nu over het algemeen erg blij weg te zijn uit Turkije. De velen die hen in Turkije hebben aangegeven bij politie en justitie, verblijven nog in Turkije en zitten nu collectief met de ‘gebakken peren’.

Beide journalisten merkten voorts nog op dat hetgeen is opgebouwd in de afgelopen 80 jaar in rap tempo is afgebroken onder het Erdoğan-regime. Turkije is als regime inmiddels terecht gekomen in een soort middeleeuws staatssysteem. Ook de AKP, de partij van Erdoğan zelf, heeft inmiddels ook nog slechts een symbolische waarde. De verandering naar een absolute dictatuur is nu gebeurd onder de ogen van alle buitenlandse regeringen die passief zijn gebleven en ook de inwoners van Turkije zelf hebben nauwelijks kunnen voorzien welke de effecten zouden zijn van de voortdenderende ambities van de huidige Turkse president.

Van onze eigen contacten in Kazachstan hebben we inmiddels ook begrepen dat de Turkse ondernemers daar ook zeer veel last hebben van de ‘lange arm’ van de Turkse president. Ons wordt door hen ook gemeld dat de huidige Turkse president ‘vele malen erger’ is dan bijvoorbeeld Saddam Hoessein, Moammar al-Qadhafi en vergelijkbare dictators▪