Enes Kanter Freedom: Totdat we allemaal vrij zijn, is niemand van ons vrij.

Enes Kanter Freedom: Totdat we allemaal vrij zijn, is niemand van ons vrij.

2 juli 2023

NIEUWE-NEDERLANDER | AMSTERDAM

Enes Kanter Freedom, die vanuit de Verenigde Staten naar Europa kwam om verschillende maatschappelijke bewegingen te ontmoeten, had ontmoetingen in Frankrijk, België en Nederland.

Freedom, die ook deelnam aan de ‘Justice’ mars voor het EHRM in Straatsburg, evalueerde zijn bijeenkomsten van een week voor de microfoons van TR724.

Hoe vond je Nederland? Je weet dat Nederlanders de langste mensen ter wereld zijn. Ik neem aan dat je daar hier geen problemen mee had?

-Nederland is een van de mooiste landen van Europa. Het is een land dat een speciale plaats voor me inneemt. Voor het eerst in mijn leven stelden de lokale en buitenlandse mensen in Nederland geen vragen als hoe lang ben je, speel je basketbal? Van wat ik zag, zijn alle Nederlanders lang. Dus wat dat betreft had ik geen problemen.
Je had ongeveer een week van ontmoetingen in Europa. Eerst was er een belangrijke actie in Frankrijk. Je riep het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg op voor de onterechte en onrechtmatige opsluiting en het ontslag van de post-coup decreet (KHK) houders in Turkije.

Kunt u deze actie voor ons evalueren? Waarom heb je deelgenomen aan deze actie, waarom was het belangrijk voor je?

-De belangrijkste boodschap van deze actie was om onze gevangen broeders en zusters te vertellen dat we hen niet vergeten zijn. En om hen de boodschap te geven dat we hen niet zullen vergeten totdat we allemaal vrij zijn. In mijn toespraken in het Engels en Turks op dat platform benadrukte ik dat niemand van ons vrij is totdat we allemaal vrij zijn. Onze gevangen broeders en zusters zullen dit exclusieve interview met TR724 horen. Dit is onze overtuiging. Ten tweede was deze actie bedoeld om druk uit te oefenen op het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Wat wij van hen willen is gerechtigheid in ons land. Onze strijd is nooit gericht geweest tegen onze vlag, ons land of ons volk. We willen gewoon rechten, gerechtigheid en de vrijheid om democratisch te leven. Of beter gezegd, we willen een vrije pers die onze stem kan laten horen.

Wat viel je op tijdens de actie? Hoe was de sfeer? Wat is je bijgebleven?

-Het ging verder dan alleen onze zaak in termen van de oprechte sfeer daar. Als je bijvoorbeeld kijkt, zie je dat de lokale bevolking van Frankrijk hun steun voor deze actie toonde. Er stond iemand van het Franse volk voor me tijdens de mars. Ze protesteerden met ons mee.

Bovendien waren er veel politieke figuren aanwezig. Godzijdank hoorde de hele wereld over deze onderdrukking. De hele wereld staat achter ons en steunt ons tegen de vervolging van servicemensen. Wat we nu proberen te doen is parlementen, senaten en congressen in veel landen zoals het EHRM tot actie aan te zetten. We willen hen van concrete informatie voorzien. Eigenlijk was de actie in Straatsburg een heel menselijke actie. Er was geen sprake van belediging of onbeleefdheid. Deze mensen houden van hun land en zijn mensen die hun vaderland dienen. Zelfs tijdens het protesteren waren ze attent om anderen niet te storen. Het waren het soort mensen dat na de actie geen enkel stuk vuilnis op straat achterliet.
-Na de actie in Frankrijk kwam je naar Nederland. Ongetwijfeld is dit ook een belangrijk centrum voor Europa en de wereld. Het Europese Hof van Justitie is hier. Wie heb je hier ontmoet?
-Naar Nederland komen was eigenlijk een reis die ik al heel lang in mijn hoofd had. Ik kwam hier om mijn broeders en zusters in dienst te zien, maar ik had ook ontmoetingen met veel politieke partijleiders en commissievoorzitters. Ik had een ontmoeting met Jan Paternotte, de fractievoorzitter van de 66e Democratische Partij, en Sjords Wierma, de voorzitter van de Commissie Buitenlandse Zaken. We hadden een zeer belangrijke vergadering.

Wat heeft u tijdens deze bijeenkomsten besproken? Welke vragen werden u gesteld? Welke onderwerpen zijn er besproken?

-Ze nodigden me uit om in het 150 leden tellende Nederlandse parlement te spreken over mensenrechtenschendingen wereldwijd. Ik vertelde hen dat ik aan deze uitnodiging zou deelnemen. Ik ben erg enthousiast om in oktober, drie maanden later, terug te komen naar Nederland.
Ik vertelde de Nederlandse vrienden het volgende: Onze strijd is niet tegen ons land Turkije en zijn volk. We zijn ook geen politieke groepering. Wat wij willen zijn gewoon mensenrechten. Het gaat om de vrijlating van mensen die onterecht en onrechtmatig gevangen zitten.
We hebben besproken hoe ze ons bij deze kwesties kunnen helpen. Ze zijn zich echt bewust van de onderdrukking in Turkije. Ze zeiden openlijk: “Wij staan achter jullie rechtvaardige strijd. We staan voor rechten, recht en rechtvaardigheid. We zullen proberen te helpen op elke manier die we kunnen.” Ze vroegen me om deze woorden over te brengen aan het 150 leden tellende Nederlandse parlement. Jullie woorden zullen door heel Nederland gehoord worden.

In oktober zal ik proberen onze grieven uit te leggen aan het Nederlandse volk door middel van een toespraak in het parlement.

Dit is natuurlijk erg belangrijk. Ik kan het niet laten om deze vraag te stellen. Je was een NBA-ster. Je was op een punt waar miljoenen jongeren van dromen en je had nog 4-5 jaar op het hoogtepunt van je carrière kunnen zijn. Heb je ooit gedacht: “Wat heb ik gedaan?”

-Een groot deel van mijn leven speelde ik basketbal. Het was mijn droom om ooit in de NBA te spelen en bij de gratie Gods is die droom uitgekomen. Ik hou nog steeds heel veel van basketbal. Basketbal spelen met mijn teamgenoten in de NBA, met ze wedijveren, winnen of verliezen, ik genoot er enorm van. Maar er was een andere situatie: er was onrecht in verschillende delen van de wereld. De onderdrukking was niet alleen gericht tegen de mensen in dienst. Er zijn ongeveer 50 tot 55 landen in de wereld die geregeerd worden door dictaturen. Het begint met China, Rusland, Iran, Noord-Korea en het gaat maar door. We beschouwen dus iedereen als onze broeders en zusters, of ze nu moslim zijn of niet. We proberen zoveel mogelijk de stem van de onderdrukten te zijn in de hele wereld. We doen nooit aan politiek. De onderwerpen waar we over praten vallen binnen het kader van de mensenrechten. Kinderen, vrouwen en mannen die onterecht gevangen zitten. We hebben prachtige vriendschappen gesloten. We hebben deze onrechtvaardigheden ook gedeeld met de Tibetaanse leider Dalai Lama, de religieuze leider van de christenen en de hoofdbisschop van Griekenland. We luisterden ook naar hun problemen. We leefden mee met hun problemen. Daarom is spreken noodzakelijk. Hier hebben we de kans om de dienstenbeweging en het perspectief op universele waarden van Hodjaefendi (Fethullah Gulen) uit te leggen. Deuren openen, de stem van de onderdrukten zijn, het is een ander gevoel. Wat we doen is een plicht van menselijkheid.

Tot slot heb je in verschillende steden in Nederland ontmoetingen gehad met maatschappelijke organisaties en Amnesty International. Hoe zag u hen?

-Ik heb Dagmar Oudshoorn ontmoet, de voorzitter van Amnesty International in Nederland. We hadden ook een ontmoeting met het afdelingshoofd dat onderzoek doet naar mensenrechtenschendingen in China op hun kantoor. We ontwikkelden een heel goed gemeenschappelijk idee.