Verbinding met diverse nationaliteiten en Rumi bijeenkomsten

Verbinding met diverse nationaliteiten en Rumi bijeenkomsten

door Margret Ester
Amsterdam

Onlangs werd ik door Basri Dogan uitgenodigd om een bijeenkomst bij te wonen in Amsterdam.

Een bijeenkomst waarbij verbroedering in de Ramadan maand een grote rol speelde. De zogeheten ‘Rumi Broederschap Avond iftar,’ georganiseerd door Stichting Burgerhart Amsterdam in samenwerking met diverse anderen. Na enkele speeches en een gebed, muziek en dans, zou er een Iftar maaltijd zijn zodat in een ongedwongen sfeer mensen van diverse afkomst elkaar beter konden leren kennen en de mogelijkheid om gedachten uit te wisselen. Ik zag de indrukwekkende foto’s. Van diverse lezingen, gebed en dans en de vele grote ronde tafels waar goed gemengd de mensen aan zaten. Een grote opzet mét veel Nederlanders naast anderstaligen. Vaak zijn de Nederlanders ver in de minderheid, hier viel op dat dit niet het geval was. Voor mij was zo’n bijeenkomst in die vorm nieuw. Dit hoewel ik zeer veel met vluchtelingen te maken heb. Eigenlijk, het maakt nu een groot deel uit van wie ik ben. Om op deze avond terug te komen, helaas was het voor mij onmogelijk om te komen, maar ik ben mij er wel in gaan verdiepen. Wat is het nu eigenlijk en in hoeverre voel ik mij verwant hiermee?
Dagelijks voel ik mij als oprichtster, bestuurslid en coördinator van de Stichting TaalCultuur in Hardenberg betrokken bij de asielzoekers en statuszoekers. Is het niet bij taal- of cultuuractiviteiten, dan wel via belangenbehartiging of ben ik in gedachten hier vaak mee bezig. Mensen, zoals u en ik, die opeens vaak van de één op andere dag alles kwijt zijn. Woorden die al vaak uitgesproken zijn, maar waarvan het werkelijk in je hart voelen ervan vaak niet mogelijk is. In gesprekken met de mensen besef je dat ze niet anders zijn. Ze hadden vaak een prachtig bestaan. Een leuke woning, familie, werk en een eigen netwerk. Het klinkt cliché, maar het is een waardevol goed.
In onze organisatie maken wij veel kennis met asielzoekers. Aan de hand van cultuur verhalen over Nederland leren wij ze tevens de Nederlandse taal, op geheel eigen wijze. We komen met ze in gesprek en zien de mens achter de status ‘asielzoeker’. Iets wat heel belangrijk is om tot integratie in onze multiculturele samenleving te komen. In het AZC is hun bestaanswezen tot een minimum gereduceerd. Het gevoel een ‘nobody’ te zijn voor de buitenwereld. Wij proberen op diverse manieren weer een zinvolle invulling en toekomstperspectief te geven aan individuele asielzoekers en soms ook statushouders. Door middel van taal- en cultuuractiviteiten, én daarnaast belangenbehartiging van cursisten waar het voor ons mogelijk is. Maar toegegeven; we zijn maar klein. Toch kreeg ik deze week bijvoorbeeld een onverwacht bericht van een voormalig asielzoeker uit Gaza wat mij erg blij maakte. Onze organisatie en ik persoonlijk hadden hem enkele jaren geleden geholpen en ik onderhield nog steeds contact met hem. Deze man had eindelijk een nationaliteit gekregen. De Nederlandse nationaliteit. Heel erg bijzonder voor iemand die nooit een nationaliteit heeft gehad. In gesprekken met hem voelde ik wat een mooi en bijzonder mens hij is. Hij heeft nu toekomstperspectief. Hij is dankbaar om in vrijheid te mogen leven.
En de Rumi avonden? Bij het verdiepen in wat ‘Rumi’ nu eigenlijk is, kwam ik tegen dat het een vernoeming is naar de man die heet Maulana Jalaluddin Rumi (1217 – 1273), een grote dichter die het grootste deel van zijn leven in Turkije leefde. Hij schreef zijn gedichten vanuit liefde. Vanuit die gedachten om verbroedering te realiseren met zijn gedachtengoed, las ik dat deze Rumi avonden zijn ontstaan. Mensen van diverse Nationaliteiten afkomstig begrip laten hebben voor elkaar. Iets wat mij zeer aanspreekt.

Hier hebben wij als maatschappij ook mee te maken. Zodra mensen uit het AZC komen houdt het vechten voor integratie, helaas, niet op. Social cohesie is belangrijk. Praten met je medemens. Veel Nederlanders hebben nog nooit echt met een asielzoeker of statushouder een goed gesprek gehad. In zulke gesprekken ervaar je dat een mens, waar je ook vandaan komt, van binnen hetzelfde is. Ondanks culturele verschillen, want die zijn er zeker. Liefde voelen en geven, of het nu vanuit je geloof is of vanuit je innerlijk als Atheïst. Het maakt niet uit. Stichting Burgerhart in Amsterdam geeft dit op geheel eigen wijze vorm, net zoals wij dat doen vanuit Stichting TaalCultuur. Eén ding staat bij beide organisaties duidelijk voorop: de mens, liefde voor je medemens, er naast staan en er zijn voor een ieder…